Teatr Klasyki Polskiej powstał w celu wypełnienia luki w teatrze polskim, jakim jest brak sceny prezentującej repertuar narodowy. Sceny, która w swym stałym repertuarze, miałaby najwybitniejsze dramaty napisane po polsku.

Przez działania w sferze kultury można osiągnąć cele nie tylko artystyczne, ale również marketingowe, związane z budowaniem wizerunku i marki narodowej. W dziedzinie teatru tego rodzaju pracę wykonują Comédie-Française (dla Francji) czy The Royal Shakespeare Company (dla Wielkiej Brytanii). W Polsce taką pracę może wykonywać Teatr Klasyki Polskiej.

Teatr Klasyki Polskiej studiuje i wystawia najwybitniejsze polskie dramaty oraz adaptacje arcydzieł polskiej literatury dawnej zgodnie z ich literą i duchem, w oparciu o rzetelny warsztat i we współpracy z wybitnymi twórcami teatru. Spektakle Teatru Klasyki Polskiej mają uzupełniać widoczne we współczesnym życiu teatralnym braki, pielęgnować aktorskie umiejętności, poszukiwać pełni brzmienia języka i tworzyć punkt odniesienia dla nowych aktów twórczego dialogu.

Jedną z form działalności Teatru Klasyki Polskiej, nawiązującą do najlepszych tradycji polskiego teatru, będą objazdy po kraju oraz zagraniczne tournée, adresowane przede wszystkim do rozsianej po świecie Polonii. Celem tych działań będzie integracja wspólnot, krzepienie ich spójności poprzez przypominanie bogactwa melodii polskiego języka, historii, zwyczajów i innych wartości. Teatr Klasyki Polskiej to nowa, wielka szansa dla widzów na kontakt z arcydziełami rodzimej literatury, dla inwestorów i mecenasów – na stworzenie polskiej marki teatralnej o międzynarodowym zasięgu i znaczeniu. Aby podnieść dostępność naszej oferty, tworzymy sieć scen impresaryjnych w całej Polsce. Staramy się również o środki na budowę nowoczesnej siedziby i sceny w Warszawie. Innowacyjne rozwiązania techniczne służyć będą łączeniu tradycji ze współczesnością, pokazywaniu klasyki w nowej formie, atrakcyjnej także dla młodego widza.

Teatr Klasyki Polskiej – to żywy kontakt z przeszłością, pomagający mądrzej żyć w teraźniejszości i lepiej projektować przyszłość. To język, który kształtuje wrażliwość, odsłania duchowość, uczy samodzielnego i krytycznego myślenia. To wreszcie budowanie tożsamości – poczucia przynależności do wspólnoty i odpowiedzialności za nią.