Alzheimer to najczęściej występujący rodzaj demencji. Tłumaczenie łacińskiej nazwy choroby – „dementia” – oznacza „bez rozumu”. Demencja określana zamiennie otępieniem, jest zaburzeniem funkcji poznawczych, które pozwalają każdemu z nas poznawać otoczenie.
Alzheimer to choroba nieuleczalna i postępująca, w jaki sposób można pomóc chorej na nią osobie?
Alzheimer to choroba całej rodziny. Choroba, która we wszystkich etapach wymaga w mniejszym lub większym stopniu pomocy osoby drugiej. Choroba, która zbyt późno jest diagnozowana co bardzo ogranicza wczesną pomoc. Chory w rodzinie ma większe szanse na jej powolniejszy rozwój. W najtrudniejszej sytuacji są osoby samotne nie mające żadnego wsparcia.
Choroba przebiega w kilku fazach. Od zupełnie łagodnej, prawie niezauważalnej, do całkowitego uzależnienia chorego od otoczenia w każdej funkcji życiowej. Na każdym etapie potrzebna jest inna pomoc. W chorobie istotna jest jej wczesna diagnoza, aby jak najwcześniej włączyć leki spowolniające rozwój oraz terapię i rehabilitację również opóźniającą postępowanie choroby.
Ogromnym znaczeniem dla chorego i jego rodziny jest akceptacja choroby przez rodzinę i otoczenie. Pozwala to na łagodniejszy przebieg wywróconego „do góry nogami” życia. Poza opieką medyczną, która w Polsce praktycznie nie istnieje rodziny potrzebują edukacji, wsparcia psychologicznego i materialnego.
Najlepsze rezultaty w leczeniu zaburzeń o charakterze otępiennym można uzyskać stosując połączoną terapię farmakologiczną z oddziaływaniem pozafarmakologicznym, które powinno być integralną częścią całościowej koncepcji leczenia zaburzeń funkcji poznawczych.
Rehabilitacja funkcji poznawczych obejmuje:
Trening orientacji w rzeczywistości
Terapię reminiscencyjną
Terapię zajęciową
Terapię walidacyjną
Arteterapię, muzykoterapię
Powyższe metody terapii połączone z rehabilitacją ruchową pozwalają wydłużyć choremu okres funkcjonowania w rodzinie i społeczeństwie. Terapia może być prowadzona w domu lub w ośrodkach.