Wspólnota Burego Misia została założona przez księdza Czesława Marchewicza, który zainspirowany spotkaniem na krakowskich Plantach z niepełnosprawnym Piotrusiem, odkrył w sobie powołanie do życia z osobami niepełnosprawnymi. Wspólnota i Fundacja Burego Misia działają od lat osiemdziesiątych, przygarniając tych, którzy najbardziej narażeni są na ludzkie odrzucenie. Wspólnota jest domem, dosłownym miejscem i duchową przestrzenią, pełnymi miłości, akceptacji i wzajemnego wsparcia. Opiekunowie, czyli Bure Niedźwiedzie pomagają swoim przyjaciołom, Burym Misiom w życiu - w pokonywaniu codziennych trudności, w rozwoju emocjonalnym, intelektualnym, troszczą się o ich zdrowie i dbają zapewnienie potrzebnych warunków bytowych.
W zakupionym niedaleko Kościerzyny gospodarstwie powstała osada, która stała się domem dla tych, którzy stracili bliskich, lub po prostu nie mieli gdzie się podziać przez swoją niepełnosprawność.
Mieszkańcy osady są opiekunami 40 hektarowego gospodarstwa gdzie z pasją uprawiają ogród warzywny, pielęgnują sad i winnicę, dbają o sporą gromadę zwierząt - krowy, owce, lamy, świnie, kury, pszczoły, a także zajmują się wyrobem produktów, które są sprzedawane w stacjonarnym i internetowym sklepiku.
Bure Misie i Bure Niedźwiedzie troszczą się o siebie, wspólnie pracują, aby zarobić na swoje utrzymanie. Okazało się, że osoby niepełnosprawne, także te, które wcześniej nie dostały nawet szansy na próbę swoich możliwości, dzięki cierpliwości i wsparciu opiekunów nauczyły się różnych czynności i prac, które mogą wykonywać dla dobra innych i budowaniu wspólnego dobytku.

Najlepiej przybliżają do idei jakimi wspólnota się kieruje, słowa intencji zamieszczone na stronie Fundacji. To piękne świadectwo prawdziwej ewangelicznej miłości bliźniego.
Bóg jest miłością, od Niego pochodzi wszelkie dobro, On dał człowiekowi życie i daje poznanie, w Nim nasza nadzieja, nasza ufność i prawda. Wierzymy, że miłość Boga powołała do Życia Wspólnotę Burego Misia, w której możemy poznać i pokochać odmienność drugiego człowieka, w której możemy poznać samych siebie. Jeżeli wierzymy, że wszelkie dobro pochodzi od Boga, a dobro jest radością człowieka, to wierzymy, że Bóg nas powołuje do Wspólnoty po to, abyśmy radowali się tym poznaniem prawdy i miłości, które jest w każdym człowieku. Wierzymy, że w odmienności naszego przyjaciela objawiły się sprawy Boże, dlatego pragniemy we Wspólnocie z wielką pokorą i czułością pochylać się nad tajemnicą tej odmienności. Wierzymy, że we Wspólnocie Chrystus daje nam nowe życie. życie w obfitości, życie w przyjaźni.
Jeżeli wierzymy, że ludzkie życie ma swój początek w Bożym tchnieniu, to życie duchowe człowieka jest nieustannym poznawaniem Boga, próbą zrozumienia i naśladowania Jego miłości. Jeżeli odrzucimy prawdę o Bożym tchnieniu, nie będziemy rozumieli Wspólnoty, a nasze ludzkie ambicje będą górowały nad Bożym planem. Nie nauczymy się szczerze kochać naszego odmiennego przyjaciela ani siebie nawzajem. Bo trzeba znaleźć Pana, aby naśladując Go, stawać się do Niego podobnym, wierząc, że jest miłością.
Jezus ze swoimi uczniami szedł od miasta od miasta, od wsi do wsi, dotykał ludzkich spraw i pochylał się nad życiem ludzi. Był blisko nich, a opowiadając im o Królestwie Niebieskim, które rodzi się w ludzkich sercach, dawał im nadzieję – zapraszał do wspólnoty sióstr i braci, do wspólnoty ze swoim Ojcem. Przyszedł i do nas, do miejsc, w których żyjemy. Gdzie przeżywamy codzienne, choć niezwykłe, bo osobiste życiowe doświadczenia. Gdzie w radości i smutku, w zachwycie i niepewności, w poczuciu godności i sponiewierania, próbujemy zrozumieć sens życia i rozwiązywać jego problemy. Przeszedł do nas, by z naszymi ludzkimi, codziennymi sprawami zaprosić nas do Wspólnoty. Wspólnota to miejsce, w którym staramy się dzielić tym co sami posiadamy, aby mieć coś wspólnego. Wierzymy, że nasza Wspólnota posiada miłość, chce ją zrozumieć i nią się dzielić w codzienności życia. Wciąż źródłem tej miłości jest Bóg, celem zaś odmienny człowiek.

Grafika należy do Wspólnoty Burego Misia https://www.facebook.com/buremisie

Uczniowie Jezusa, zbliżając się do Niego, pytali: Nauczycielu, gdzie mieszkasz? Jezus odpowiedział im: Chodźcie, a zobaczycie. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka i tego dnia pozostali u Niego. Domem, w którym w szczególniejszy sposób mieszka Wspólnota, jest Osada Burego Misia. Tu, zanim skończony został Dom Burego Misia, powstała kaplica pod wezwaniem Zmartwychwstania Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Bo wierzymy, że jest to Jego dom, do którego nas zaprasza. Mieszkający na Osadzie Burego Misia i przebywający tam członkowie Wspólnoty Burego Misia dołożą wszelkich starań, aby mieszkaniem Boga było również ich serce. Dlatego w miarę możliwości uczestniczyć będą w codziennej Eucharystii. Będą pielęgnować modlitwę, szczególnie we Wspólnocie Burych Misiów. Osada Burego Misia jest miejscem spotkania Wspólnoty. Tu odbywają się kursy, rekolekcje, Obozy. Mieszkańcy Osady uczestniczą w tych wydarzeniach według osobistych potrzeb i możliwości.
Pierwsi chrześcijanie, w odkrywaniu miłości pragnęli, dzieląc się tym co posiadają, przebywać razem i w prostocie serca radować się odkrywaną miłością. Członkowie wspólnoty chroniąc znalezioną miłość potrzebują przebywać razem. Potrzebują swojego domu, stołu – Osady, gdzie przebywając, w prostocie serca będą się modlili i pracowali, bawili się i odpoczywali - pamiętając, że jest ich wspólnym dobrem i zobowiązaniem.
Osada Burego Misia powstała i trwa na ludzkiej życzliwości i na tym czym potrafimy się dzielić, o co pragniemy zabiegać i ofiarować sobie nawzajem. Ufając Chrystusowemu wezwaniu – „wy dajcie im jeść!” wspólnota dochowuje wierności przyjaźni przyjmując do osadowego domu tych naszych przyjaciół, którzy stracili oparcie w swoich bliskich. To przyjęcie do wspólnotowego domu nadaje nowy wymiar odpowiedzialności wobec przyjaźni i nakłada na każdego członka wspólnoty moralne zobowiązanie szczególnej troski o materialny byt.
Prawdę o naszym życiu wyraża codzienność. Radość wspólnej zabawy i odpoczynek, poznawanie świata i własnych możliwości, choroba i samotność po utracie bliskich, wszystko to jest wyzwaniem miłości, wobec którego nie mogę powiedzieć – „poszukaj sobie gdzieś zagrody i żywności, bo moja miłość ma bardziej wzniosły wymiar niż twój głód i bezdomność.” Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdego dnia prosimy: daj nam chleba naszego powszedniego. Dlatego troska o chleb powszedni, o życie godne i bezpieczne dla naszych odmiennych przyjaciół we wspólnocie, jest obowiązkiem, który spoczywa na każdym z nas. Każdy członek wspólnoty podejmie go na miarę swoich możliwości pamiętając, że jest szczególnym zobowiązaniem miłości – „wy dajcie im jeść!”

Co jest siłą, która pozwala trwać wspólnocie, co daje motywację?
Jezus, kiedy po swoim zmartwychwstaniu wypytuje Piotra o miłość, pragnie wyznania, które będzie wędrówką w głąb serca – „Ty wszystko wiesz…Wiesz o słabości, lenistwie i zdradzie. O tym, że nie rozumiem do końca wszystkiego, nie słucham, że pełno we mnie pychy i przekonania, że sam dam radę, że ja wystarczę…” „Powiedział mu po raz trzeci: < Szymonie, synu Jana, czy kochasz mnie?...> I rzekł do niego: .” ( J 21,17) 
Bóg powołuje nas do Wspólnoty słabych i niedoskonałych, z naszą bezradnością i niezrozumieniem. Powołuje nas do tego byśmy stawali się braćmi i siostrami, byśmy stawali się do Niego podobni. Ciągłe stawanie się - odradzanie się dla prawdy i miłości wymaga od nas pielęgnowania w sobie szczerej i głębokiej intencji przyjaźni. Musimy wciąż odradzać się dla niej i wzajemnie siebie wspierać. Aby w zgiełku codzienności wciąż słyszeć pytanie, które od płynie Burego Misia – „Czy ty mnie kochasz?” Pytanie, które zawsze będzie echem rozmowy z Piotrem, a które szuka prawdy o naszej przynależności i pomaga nam dochować wierności Bogu i ludziom.

***

Więcej o działalności Wspólnoty Burego Misia można się dowiedzieć na stronach:

http://buremisie.org.pl/

https://www.facebook.com/buremisie