Jest 1 sierpnia 2018 roku. Na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach w Warszawie tłumy ludzi. Właśnie minęła godzina W.  Po, trwającym długą minutę, przejmującym ryku syren tłumy przyjmują postawę  „spocznij” i następuje lekkie rozluźnienie. Nieopodal symbolicznego grobu generała Fieldorfa przy Alei A14 jest niepozorny grób znanego polskiego pedagoga i wychowawcy dzieci i młodzieży – Kazimierza Lisieckiego „Dziadka”
a przy tym grobie jakże liczna grupa jego wychowanków. Oni czczą rocznicę wybuchu Powstania przy grobie swojego Patrona. Bo ”Dziadek” i jego wychowankowie to również historia Powstania Warszawskiego ale to także historia Warszawy.
Postronnych obserwatorów zaciekawia ta grupa jeszcze bardziej, bo nagle zaczynają śpiewać. Jak to! Na cmentarzu, i śpiew? Ale ten śpiew jest również przejmujący jak zgasłe przed chwilą syreny, bo słyszymy nieznane słowa znanej przecież wszystkim pieśni kościelnej -  „Grzeszni, senni, zapomniani, Ojcze Nasz, Budzimy się dziś z otchłani Ojcze Nasz”… i następna pieśń – „Wśród ryku burzy, wśród groźnych fal, łódź polska płynie gdzieś w ciemną dal …”  a pieśń kończy się słowami jak grom:  „A gdy ujrzymy mąk naszych kres, złożym ofiarę ze krwi i łez”. Cóż to były za dziwne słowa i kim są tam zebrane osoby. Jako jedna z obecnych tam osób odpowiadam. Tę pierwszą pieśń śpiewali nasi starsi koledzy w straszliwych dniach sierpnia 1944 roku. Wielu z nich zginęło. A ta druga pieśń, to pieśń powstańców styczniowych, których pamięć również kultywowano w tym środowisku.
Pora przedstawić zgromadzone tam osoby. Jesteśmy wychowankami założonych w latach 20. XX wieku przez Kazimierza Lisieckiego (1902-1976) ognisk Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy. Kazimierz Lisiecki „Dziadek” (1902-1976)  – wybitny polski pedagog i wychowawca dzieci  i młodzieży, twórca nowego nurtu w pedagogice lokującego jego, oparty na zasadach nowoczesnego skautingu, oryginalny system opiekuńczo-wychowawczy, dający się umiejscowić pomiędzy domami dziecka a normalnym domem rodzinnym. System ten sprawdzał się zwłaszcza w przypadkach, gdy sytuacja domu rodzinnego, wielodzietność, niedostatek i brak właściwej opieki kwalifikowały dzieci z takiego domu nawet do domów poprawczych. K.Lisiecki to założyciel (w roku 1928) Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy (T.P.Dz.Ul.) i, w ramach tego Towarzystwa – placówek opiekuńczo-wychowawczych, które już w roku 1919 nazwał ogniskami. Ogniska stanowiły, w dobrym tego słowa znaczeniu, namiastkę rodzinnego domu, przystań na czas pokonania trudności domowych bądź wyprowadzenia młodego człowieka na drogę do samodzielności i życiowej zaradności. Ważnym punktem procesu wychowawczego było także identyfikowanie się młodzieży z własną ojczyzną.
Główne zasady pedagogiki Lisieckiego to:
– szacunek dla pracy,
– odpowiedzialność za słowo,
– miłość do ojczyzny i poszanowanie przyrody, oraz  - jak określił to jeden z wychowanków K. Lisieckiego – „Dziadek” przywracał biednym, „bezprizornym”, sierotom i ulicznikom godność, poczucie własnej wartości i dawał „promyk nadziei” na przyszłe, samodzielne życie.
Kazimierz Lisiecki jako młody instruktor harcerski  został zatrudniony przez Helenę Paderewską w roku 1918 jako kierownik, jednego z zakładanych przez nią, Klubu Gazeciarzy przy ul. Miodowej 6. Klub przyjął nazwę "Ognisko" we wrześniu 1919 roku.  W AAN znajduje się 34-punktowy Regulamin tego Ogniska,  a  w  innym  dokumencie    –  widnieje  nazwisko K. Lisieckiego jako kierownika tej placówki. Jako wielka Ogniskowa Rodzina a zwłaszcza Ogniska „Dziadka” Lisieckiego mamy powód do dumy. Jesteśmy niemal rówieśnikami odrodzonego Państwa Polskiego,  a jubileusz 100-lecia istnienia ognisk jest już za rok.

W roku 1938 Prezydent RP, prof. Ignacy Mościcki, uczestniczył w uroczystości otwarcia kolejnego ogniska, przy ul. Długiej 13, a jego małżonka – Maria Mościcka otrzymała od chłopców tytuł „Ciocia” i została Honorowym Prezesem TPDzUl. Wzorem do naśladowania dla K. Lisieckiego był Marszałek Józef Piłsudski, nazywany przez Polaków „Dziadkiem”. Stąd przyjęty przez dwudziestoletniego Lisieckiego, pseudonim „Dziadek”. Okres, w którym kształtował się charakter młodego Lisieckiego i osoby, które go wspierały – miały zdecydowany wpływ na jego dalszą postawę w kształtowaniu charakterów i postaw jego wychowanków. Obok szacunku do pracy szczególne znaczenie miało wychowanie młodzieży w duchu patriotycznym.
Jako przykład poświęcenia i oddania Ojczyźnie może świadczyć fakt, że już na początku . okupacji niemieckiej, jeszcze w roku 1939, w ognisku „Śródmieście” ponad dwudziestu 15-,17-letnich chłopców wstąpiło do konspiracji, a następnie z tych chłopców został utworzony pierwszy pluton Batalionu BASZTA, który okrył się chwałą w Powstaniu Warszawskim. Wielu ogniskowców oddało wtedy swe życie za ojczyznę.
Już po wojnie, pomimo prowadzenia swoich placówek przez ponad trzydzieści lat w czasie zniewolenia Polski przez system komunistyczny,  Lisiecki konsekwentnie wpajał młodzieży te w/w najwyższe wartości. W roku 1951 do pracy  przyjął  wdowę po polskim bohaterze narodowym, zamordowanym  przez komunistów - Rotmistrzu  Witoldzie  Pileckim  – Marię. Maria Pilecka „Ciocia” stała się dla wychowanków ogniska „Praga” i „Świder” ich najulubieńszą wychowawczynią. Postać  Kazimierza Lisieckiego trafnie określiła warszawska przewodniczka  p. Lidia Sepełowska – był to Pedagog Niezłomny. Laureat wielu nagród państwowych i odznaczeń. Liczba Jego wychowanków szacowana jest na ponad dwadzieścia tysięcy.  W grudniu 2000 roku, w ogłoszonym przez Telewizję WOT i Gazetę Wyborczą Plebiscycie na Warszawiaka Stulecia, został wybranym przez telewidzów  i czytelników  V Warszawiakiem XX Wieku
A pierwszy punkt pochodzącego 11919 roku Regulaminu założonego przez K. Lisieckiego Ogniska niech będzie odpowiedzią na pytanie skąd się wzięliśmy i co jest dla nas najcenniejsze.
Bóg i Ojczyzna, Regulamin Ogniska.
1. Ognisko jest założone dla chłopców, którzy chcą spędzić czas wolny od zajęć przyjemnie i pożytecznie oraz wyrobić się na dzielnych synów kościoła i ojczyzny.
2. Chłopcy korzystający z urządzeń Ogniska w życiu winni stosować następujące hasła:
a) Być wiernym Bogu i Ojczyźnie,
b) Być karnym i posłusznym względem rodziców  i przełożonych,
c) Szanować starszych, być wdzięcznym dla tych, którzy nam w życiu pomoc niosą,
d) Być zgodnym w pożyciu z kolegami i usłużnym dla wszystkich,
e) Szanować własną  jak i cudzą własność,
f) Być czystym w myślach, mowach i uczynkach,
g) Być prawdomównym i szczerym,
h) Uczyć się korzystać i czynić dobry użytek z wolnego czasu,
i) Być odważnym i mimo drwin nie zapierać się swoich haseł i zasad,
j) Być wstrzemięźliwym  i zwalczać nadużycia w piciu i paleniu.

Spotkania Ogniskowców 1 sierpnia przy grobie Mistrza, Wychowawcy, ,,Dziadka” to jedno z kilku „rodzinnych” spotkań wychowanków Kazimierza Lisieckiego ,,Dziadka” gdy spotykają się we własnym gronie aby wspólnie świętować szczególne wydarzenia. Największym takim „rodzinnym spotkaniem są coroczne Imieniny Dziadka, które od kilkudziesięciu lat każdego roku odbywają się w pierwsza niedzielę marca.

Oprócz tego środowisko wychowanków w sposób zorganizowany, bo w organizacji o nazwie: „Przywrócić Dzieciństwo” Towarzystwo Przyjaciół Dzieci Ulicy podejmuje wiele inicjatyw skierowanych zarówno do dzieci przebywających w placówkach Towarzystwa (m.in. Od odwiedzamy Ogniska w Warszawie i w Polsce t.j.  w Gdańsku,  Rumii, Gdyni  Świdrze). jak też promuje pedagogikę Lisieckiego wśród środowisk nauczycielskich i uczniowskich. W styczniu 2016 roku w Liceum im. Władysława IV w Warszawie odbyło się spotkanie, w którym uczestniczyło niemal 200 uczniów ze szkół ponadpodstawowych z dzielnicy Praga Północ w W-wie.  Organizujemy konferencje edukacyjne, m.in. odbyła się konferencja dla nauczycieli szkół bielańskich, wojewódzka konferencja „Wychowanie ku wartościom” w Pilawie, w której uczestniczyło 275 osób, i inne inicjatywy.

Więcej na temat naszej organizacji i inicjatyw znajdziecie Państwo na stronie www.dziadeklisiecki.org

Bogusław Homicki,
Autor jest Honorowym Prezesem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy „Przywrócić Dzieciństwo” vide www.dziadeklisiecki.org