ks. Jan Twardowski

                       ratunku

                       Dziki króliku chrząszczu mały
                       co świecisz jak czerwony brokat
                       wiosenne czajki czarno-białe
                       ślimaku lekko ozłocony
                       wierny granicie zielonkawy
                       dębie surowy i niewinny
                       drozdzie niezgodny i słowiku
                       co podpowiadasz całą miłość
                       od pocałunku do pobicia
                       polny kamieniu przemęczony
                       głosie oboju trochę suchy
                       i fletu - niski ale lekki
                       zapachu szałwii dobrodziejki
                       niby nieśmiały a gorliwy
                       i polski śniegu przedwojenny
                       tak podeptany że już czysty
                       wszystkie też wiązu liście krzywe
                       jak niegenialnych ludzi dramat
                       i po kolei pańscy święci
                       niepopularni więc prawdziwi
                       ratujcie mnie przed abstrakcjami

        Mam wiele ulubionych wierszy ks. Jana Twardowskiego, które są drogowskazem w moim życiu, przynoszą ukojenie, dają radość, są osłodą, a czasem przestrogą i wyzwaniem. Ale gdy chciałam wybrać jeden z wielu, zdecydowałam się na wiersz " ratunku". Wybór ten wynika z mojego zmęczenia cywilizacją, szalonego tempa życia. Są chwile (coraz dłuższe), kiedy chciałabym uciec w przepiękne Bory Tucholskie, do malowniczej wsi Czartoria k. Ostrołęki, w wielokrotnie zdeptane przeze mnie Sudety, Pieniny, Beskidy.

         Marzę o tym, by posłuchać szumu drzew i śpiewu ptaków, zobaczyć świerki i buki, wysłuchać opowieści ciekawych ludzi z górskich wiosek i odgłosu własnego organizmu, zobaczyć świerki i buki otulone w śnieżne szaty. To marzenia... A jaka jest rzeczywistość...To pośpiech, to przetwarzanie ton papieru na bardzo ważne i ważne programy, testy, artykuły, sprawozdania, plany - słowa, słowa, słowa, pełne abstrakcji, ukrytych sensów, kluczy. To lęk przed utratą pracy, niespełnione ambicje, awanse, kolejne studia. To wszystko jest ważne w naszym cywilizowanym świecie, wykonywane szybko, na wczoraj...
Jednak coraz mniej mamy czasu, by spotkać się z przyjaciółmi, zapominamy, jakie mają oczy, co im sprawia radość. Jeszcze rozpoznajemy ich głos przez telefon. Czasem odbieramy SMS. Mamy mało czasu, by przyglądać się wnukom, najwspanialszym istotom na tej ziemi, takim prawdziwym, mądrym swą dziecięcą i młodzieńczą a jednak bardzo dorosłą mądrością. I odwrotnie, nie mamy czasu dla ludzi starszych, chorych, dla naszych najbliższych.
        Gdy mam czas na chwilę refleksji, zastanawiam się, czy współczesne i następne pokolenia mają szansę wyzwolić się z pracoholizmu? Czy człowiek zacznie dostrzegać drugiego człowieka? Czy obronimy nasz piękny świat przed zagładą?
         Mimo nutki pesymizmu w mojej wypowiedzi wierzę w mądrość ludzi i w to, że zaczną dostrzegać nie tylko materialne wartości w życiu. Zobaczą wiosenne kwiaty, usłyszą śpiew słowika, dostrzegą uroki zimy, spojrzą z sympatią na sąsiada, który miał zawsze inne poglądy. Obecnie jest czas urlopów, czas dla rodziny, przyjaciół, czas na uporządkowanie myśli, na radość, duchowe oczyszczenie, na to, by zwolnić tempo życia, rozejrzeć się dokoła i zauważyć, że dorastają dzieci, że są wokół nas ludzie, że każda chwila jest cenna, bo jest tych chwil coraz mniej.

         Wiersz księdza Profesora jest dla mnie radosnym przebudzeniem, sumieniem, przestrogą i wiarą, wyobrażeniem raju.

Zachęcam do lektury tego i wielu innych wierszy, wspaniałego, już nieżyjącego Poety, który w 2015r. obchodziłby stulecie urodzin. Dziękuję Waldemarowi Smaszczowi za książkę ,,Serce nie do pary. O księdzu Janie Twardowskim i jego wierszach”, która pozwoliła mi z większą świadomością odczytać przepiękne metafory w poezji współczesnego wieszcza.