Uważam, że Polska występując o reparacje do Niemiec powinna pozyskać wpływowego sojusznika. Sama proporcja strat osobowych na takiego sojusznika wskazuje. W wyniku II wojny światowej i niemieckiej okupacji zabitych zostało blisko 6 milionów obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, w tym około połowę stanowili obywatele pochodzenia żydowskiego.

Uważam przeto, iż sprawiedliwym posunięciem byłoby przekazanie istotnej części (może nawet połowy) uzyskanych reparacji narodowi żydowskiemu, który po roku 1945 w dużej mierze postanowił żyć poza granicami Polski. Uważam to za rozsądne biorąc pod uwagę budowę własnego państwa w Ziemi Świętej oraz sowiecką okupację naszego kraju. Taka decyzja o podziale reparacji dałaby nam pewno poparcie kancelarii prawnych o renomie światowej i być może wpływowego lobby medialnego.

Politolog i dyplomata dr Grzegorz Kostrzewa-Zorbas ocenia nasze straty wojenne na 845 miliardów USD. Przeprowadził też kwerendę w archiwum ONZ i stwierdził, że żadne zrzeczenie się reparacji z 1953 r. nie zostało tam notyfikowane, co jest warunkiem mocy prawnej oświadczenia jednostronnego. Poza tym suwerenne państwo polskie wówczas nie istniało.

Warto też przypomnieć Uchwałę Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dn. 10.09.2004 r., w której zawarto postanowienie:

„Polska nie otrzymała dotychczas stosownej rekompensaty finansowej i reparacji wojennych za olbrzymie zniszczenia oraz straty materialne i niematerialne spowodowane przez niemiecką agresję, okupację, ludobójstwo i utratę niepodległości przez Polskę; Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wzywa Rząd Rzeczypospolitej Polskiej do podjęcia stosownych działań w tej materii wobec Rządu Republiki Federalne Niemiec”.

Ja postuluję też podjęcie stosownych działań wobec narodu, z którym spotkał nas wspólny los ofiar ludobójstwa niemieckiego.

Jan Kalemba / 26, sierpnia, 2017