Historie rodzin,  którym bez ważnych i mocno udokumentowanych przyczyn odbiera się dzieci, są szczególnie drastyczne. Tylko ktoś pozbawiony elementarnej wrażliwości może się godzić na dotkliwą krzywdę sprawianą dzieciom i wyjątkowo bolesne cierpienie rodziców, zwłaszcza matek. Bulwersujące przykłady ilustrujące najnowsze skandaliczne postępowanie niemieckich Jugendamtów mocno poruszyły opinię publiczną w Polsce, ale ujawniły też poczucie bezsilności wobec takiej agresji.  Świadomość, że w wielu innych krajach, w tym do niedawna także w Polsce, takie praktyki też mają miejsce, nie osłabia szczególnej wymowy tego, z czym mają do czynienia polskie rodziny w Niemczech - nie da się uniknąć bezpośredniej analogii z czasami okupacji w latach 1939/45 i tragicznych losów polskich dzieci wyrywanych z rodzin, selekcjonowanych i poddawanych procesom germanizacji.

Opis działań przedstawiony przez min. M. Wójcika zajmującego się pomocą dla polskich rodzin, które dotknęła ta krzywda, przyjmuję jako dalece niewystarczający. Po prostu, starania o to, by odebrane dzieci były umieszczane w rodzinach, które posługują się językiem polskim, jest nieporozumieniem, bo niczego nie załatwia w kwestii głównej krzywdy, jaką jest odłączenie dzieci od rodziców. Tę sprawę trzeba postawić o wiele bardziej dosadnie, zwłaszcza że Niemcy zaczynają prowadzić z nami wojnę na wielu frontach, a nawet coraz częściej sami odsłaniają, że tak właśnie postępują.  

Rząd Rzeczypospolitej Polski, lub Prezydent RP, a najlepiej wspólnie powinni wydać oświadczenie o treści podobnej do następującego projektu:

Po blisko trzech dekadach prób ułożenia naszych sąsiedzkich relacji z Republiką Federalną Niemiec, Rząd Rzeczypospolitej Polski z ubolewaniem odnotowuje rażącą asymetrię sytuacji, jaką cieszy się mniejszość niemiecka w Polsce w porównaniu z sytuacją Polaków w Niemczech. W pierwszym przypadku mamy wyjątkowo przyjazne dla mniejszości przywileje, w drugim jest dyskryminacja, a nawet odmowa uznania Polaków za mniejszość narodową.  Mimo wysiłków polskiej strony, nie udało się dotąd usunąć tej asymetrii. Dzisiaj jesteśmy świadkami działań niemieckich urzędów, które już trudno nazwać dyskryminacją Polaków - jest to w istocie niewypowiedziana, ale rzeczywista wojna wytoczona  polskim rodzinom, którym w okrutny sposób,  bez żadnego poważnego uzasadnienia odbiera się dzieci. Urzędy państwa niemieckiego - Jugendamty realizują te haniebne praktyki w sposób całkowicie arbitralny i brutalny,  a brak stosownej kontroli i reakcji rządu Niemiec dowodzi, że takie działania są akceptowane, a nawet wspierane. Z czasów niemieckiej okupacji w latach 1939/45 Polacy bardzo dobrze pamiętają te zbrodnie, z koronnym przypadkiem znanym jako „Dzieci Zamojszczyzny” – taka analogia wprost się narzuca i właśnie dlatego Rząd RP nie może biernie przyglądać się rozwojowi takich działań i liczyć na adekwatną reakcję rządu Niemiec.

W dzisiejszym świecie na wielu frontach toczy się wojna i często obejmuje ona niespotykane wcześniej wrogie działania, które przybierają różne formy, np. takie, jakie wiąże się z nazwą wojny hybrydowej. Przyjmujemy, że wrogie działania urzędów Jugendamt, które skierowane są przeciw polskim rodzinom są jednym z przejawów takiej wojny. Oświadczamy, że każda polska rodzina, która została dotknięta wrogim działaniem niemieckich urzędów Jugendamt, a także każda, która czuje się zagrożona, że takie działania mogą ją dotknąć,  może otrzymać od władz polskich status uchodźców i jako uchodźcy zostaną przyjęci w Polsce jeśli polskim przedstawicielom na terenie Niemiec zgłoszą życzenie przeniesienia się do Polski. Wyrażamy przekonanie, że strona niemiecka odda takim rodzinom ich dzieci, a w razie potrzeby polskie władze uruchomią wszelkie prawne procedury w oparciu o prawo do łączenia rodzin i powszechnie przyjęte prawa dzieci do własnej tożsamości, do wychowania we własnej rodzinie, we własnej kulturze i obyczajach.

Informujemy Komisję Europejską, że Polska jest gotowa przyjąć takich uchodźców bez żadnych ograniczeń.             

Rafał Broda / 17, czerwca, 2017